دوستت دارم..............

   خدایا   

خدایا لحظه ای بر من نظر کن

نظر بر عاشقی پر شور و شر کن

نهالی در زمین عشق دارم

نهالم را درختی پر ثمر کن

من آن موجم که آرامش ندارم
به آسانی سر سازش ندارم

همیشه در گریز و در گذارم
نمی مانم به یکجا بی قرارم

سفر یعنی من و گستاخی من
همیشه رفتن و هرگز نماندن

هزاران ساحل و نادیده دیدن
به پرسش های بی پاسخ رسیدن

---

...اول از روی ادب ای گل بخارا سلام

                                                 دوم از روی محبتی که به تو دارم پیام...

از سنگها و فلزها فاصله می گیرم و به عشق نزدیک می شوم. کمی به درختان فکر

میکنم و به شاخه هایی که با نام تو پرنده می شوند و به پرنده هایی که بالهایشان

گاهی بالاتر از آسمان می رود.

وقتی همهء گیاهان خوابیده اند، خودم را در شادترین شبنم تماشا می کنم و به یاد

تو می افتم که یک روز آینه ای به من دادی و گفتی دلت را با این آینه آشتی بده!

باور کن دلم می خواهد تا صبح قیامت روبرویت بنشینم و با تو حرف بزنم، حرفهایی

تازه تر از بهار، حرفهایی از جنس دلهای بی قرار.حرفهایی که هیچ پنجره ای ندیده

باشد.

از کوچه های بن بست و دره های پست فاصله می گیرم و به تو نزدیک می شوم.

کمی به ابرها فکر می کنم که همیشه دستها یشان پر از باران است و به عطری

که از ملکوت جاریست.

آیا کسی در آسمانها مرا می شناسد؟آیا می توانم همراه تو در باغهای فرشتگان

قدم بزنم؟آیاکسی در آنجا به من سیب تعارف خواهد کرد؟آیا اجازه خواهم داشت

هر وقت که دلم بخواهد در وصف تو شعر بگویم؟

ای زلال ترین آیهء هستی! اگر تو بهشت نیستی پس چیستی؟من ایمان دارم اگر

چشم ستاره ها به تو بیفتد تا ابد ساکن زمین خواهند شد.

از خودم فرسنگها فاصله می گیرم و بی آنکه به جزر و مد دریا فکر کنم،نام تو را روی

پیشانی ساحل می نویسم.

	چه خوب بود با تو بودم.........
ساحل بهانه ای است تا هراز گاهی بغض هایم را در خلوت آن،در پناه صخره ها روی شن های نرم و در هیجان موج ها خالی کنم... و بگویم دریا دوست داشتنی است مانند مادرم و سخاوتمند همانند پدرم دریا هم چون من مجنون و شیدا ست ... افسوس.... که نمی دانم او در فراق کی این همه ناله می کند و سرش را به صخرها می کوبد آه و زاری می کند. دریا را دوست دارم. زیرا هر گاه تو نیستی .شانه اش پناهگاه اشک های من است. *دنیا با تو قشنگه*

 

هوای عشق

در سر بجز از عشق هوای دگرم نیست

غیر از گل یاد تو کسی دور و برم نیست

آشفته تر از زلف پریشان تو هستم

آرامشی از بهر دل در به درم نیست

تو سبز تر از باغ بهاری و من اما

خشکیده گیاهم که دگر برگ و برم نیست

خون شد دل سرگشته ام از تیغ جدایی

بر تن بجز از زخمه صدها تبرم نیست

تقدیر من این بود که چون شمع بسوزم

زین آتش جانسوز دریغا حذرم نیست

مجنون صفت آواره صحرای جنونم

وقتی که به کوی تو عزیزم گذری نیست

ترسم همه آن است پس از این همه دوری

آن روز بیایی که نشان و اثرم نیست

 

خانه دوست کجاست ؟؟؟؟

کبوتر خیال را در شهر واژه ها به پرواز در آوردم تا شاید در آن خانه ای یابم که بتواند در صحبتش بر روی تو باز کرد .

به خانه عشق که رسیدم در کنار در چوبیش فرود آمد هر چه قلاب کردم در باز نشد. غرق در دریای خستگی و قدم زنان در بازار ناامیدی بودم که چشمم به نوشته روی در افتاد . که چنین نوشته شده بود : << به آنان که از باده وفا مستند سلام ما را برسان هر کجا که هستند >> .اشک چشم با دیدن آن چهار حرف رویایی خشک شد سلام را که بر زبان جاری کردم در باز شد و من خوشحال مشغول طی کردن طریق محبت با تو شدم و چنین نالیدم که ای خلیفه شهر محبت مرا به شهرت راه ده تا دمی در آن بیاسایم که خسته از شهرسنگدلان زمانه ام. برکبوتر دلم که بر بام مهرت نشسته سنگ مزن که این سنگ نه آنرا می پراند و نه دلش را می شکند بلکه بالش را می شکند و پر گشودن از بام خانه ات را بریش دشوار می سازد .

ای نازدانه روزگار راه محبت را به من بنوشان که دوای دردسر این شراب عشق خورده را پیمانه ای دگر است . آیینه دلم تصویر عشق تو دارد و اگر بر آن سنگ زنی عشقت بر هر تکه آینه نقش می بندد و در هر تکه ان ضرب می شود. ای افسار کش اسب خوشی هایم این هدیه به نزد خود نگه دار هر چند صباحی که دلت تنگ شد به یاد من بی چیز نیز بیفت دلم می خواهد درآخر از هر گونه بزرگ گویی های بی فایده و اساس راحت فقط بگویم من فقط تو را دوست دارم..........

                    می فهمی کی را میگم خودت را ......

ما شیشه ایم و باک نداریم از شکست                         شیشه هر آنچه می شکند تیز تر می شود